05. Upc.0

Eyes Shut
Φαινομενικά, δεν με νοιάζει πως φαίνομαι.
Αν γουστάρεις το “είναι” τότε μαζί μου μείνε.
Μα είναι φορές αρκετές που το πως φαίνομαι
είναι που αντικατοπτρίζει ακριβώς ό,τι είμαι.
Κι ενώ σκέφτομαι τα λόγια κάποιου συγγραφέα,
καταλαβαίνω πως στα αλήθεια σας σιχαίνομαι.
Για νέα πετάω, συμπεριφέρομαι αλλόκοτα, παραπατάω.
Πίνω γιατί με κάνει διπλά να πονάω.
Το χρόνο μου σπαταλάω, σχέσεις σπάω,
σε λάθος άνθρωπο πάλι ξεσπάω, μα αφού δεν θέλω τη συγγνώμη,
συγγνώμη δεν ζητάω. Σου ζητάω μια γνώμη.
Σ’ αγαπάω ακόμη κι αν ό,τι κάνω σε πληγώνει.
Ό,τι αρχίζω τελειώνει, λιώνει η καρδιά μου σα χιόνι.
Σαν ανεμώνη είσαι παντού, η αναμνησή σου με στοιχειώνει.
Υποκατάστατα ψάχνω, μια νοητική μεθαδόνη.
Ζουμε μαζί για τόσα χρόνια μα πεθαίνουμε μόνοι.

Με τα μάτια κλειστά,
για μια ακόμα φορά,
θέλω να ζήσω ξανά τα πάντα.

Irilena
Είμαι εδώ, πες ό,τι θες αφού δεν ξέρω για πόσο.
Έχω και φράγκα, άμα θες, μα για την ΚΝΕ δε θα πληρώσω.
Τα ΕΑΑΚ, την ΠΑΣΠ, τη ΔΑΠ σιχαίνομαι όσο τα ΜΑΤ.
Μόνο μουσική και πάντα με το rap στοιχείο.
Σκέφτομαι και πάντα πράττω για δύο
αφού είμαι μόνος μου και στην ψυχή μου παίζει κρύο.
Πόσο δύσκολο το αντίο, πόσο δύσκολο γαμώτο;
Έχω τόσα να σου πω μα δε βρίσκω τον τρόπο.
Λέω στα ίσια ό,τι νιώθω κι αν παρεξηγηθώ
τότε θα ‘χουμε πόλεμο ψυχολογικό,
αφού το φίλο τελευταία συχνά μπερδεύω με εχθρό.
Υπάρχουν κάποιοι που αγαπώ κι όμως μακριά τους ζω.
Χαιρετίσματα, μόνο ζωής τα ερεθίσματα.
Έχω κάποια χαρίσματα μα έχω και κάποια πλην-
για παράδειγμα το “αντίο”, αν με φτάσεις στ’ αμήν.
Δίνω τα πάντα αδιαφορώντας για το δούναι και λαβείν.

Είσαι τα πέντε γράμματα που θέλω να νιώσω.
- Τα πέντε γράμματα που θέλω να νιώσω.
Είναι και κάποια πράγματα που θέλω να δώσω.
- Κάποια πράγματα που θέλω να δώσω.

Ukulele
Οι σχέσεις που αναπτύσσουμε περίπλοκες μα δυνατές,
περίπου σαν MDFs. Θα σπάσουν κάποτε
μα μέχρι τότε μας γεμίζουν χαρές, λύπη καποιές φορές.
Αν σε πληγώσει ένας δικός σου στα ίσια να του το λες.
Σου ‘χει τύχει να ζητάς μα τίποτα να μη θες;
Να μην μπορείς να σταματήσεις να κλαις
όταν χάνεται κάτι που τόσο αγάπησες χθες;
Ή να κλαις με άλλων ανθρώπων δύσκολες στιγμές;
Τα όνειρα σου να καις μα το γιατί να μη θυμάσαι,
να φοβάσαι για το αύριο και σκατά να κοιμάσαι.
Για ό,τι σκάρτο συμβαίνει γύρω σου τόσο να λυπάσαι,
μα μια επιβλητική φωνή, της φαντασίας, να φωνάζει “σκάσε”.
Στ’ Όμικρον να ‘σαι, τόσο να θες να ανεβείς,
μα να μην έχεις έναν άνθρωπο για να στηριχτείς.
Να ξέρεις πως δεν είσαι άτρωτος, φθείρεσαι με το χρόνο
κι αντί να δώσεις όση αγάπη μπορείς, να φέρνεις πόνο...

Είναι η ζωή κι ο εχθρός της ο χρόνος,
τα παραμύθια κι αυτός ο κόσμος
που σε πνίγει. Δε θα φύγει
αν δεν φύγεις πρώτα έσυ.
Είναι η συνήθεια μεγάλος φόβος.
Δίπλα στον ήλιο στέκεσαι μόνος,
σε τυλίγει. Η φλόγα σβήνει
όταν σβήσεις και εσύ.

Είναι το “αντίο” τόσο επώδυνο, φέρνει το τέλος
αν ειπωθεί, όπως το βέλος στη ζωή, αν η καρδιά σου πληγωθεί.
Μα μια αγκαλιά έχει δράση αναλγητική
και δύο τρύφερες λέξεις ίσως να κλείσουν την πληγή.
Tα συναισθήματα στάχτη, έχουν κάει μα ένα μέρος τους
για πάντα θα υπάρχει. Κάνουμε αμέτρητα λάθη.
Δύσβατο μονοπάτι, αν προσπαθείς με κάθε τρόπο
να κάνεις το τίποτα κάτι. Ψάχνω την άκρη.
Ψάχνω και κάποια να μου δώσει όση αγάπη είχαν πριν
καιρό νιώσει, πριν απ’ την πτώση… Σαν το Χριστό να με λυτρώσει.
Κορτιζόνης διπλάσια δόση.
Κανείς δεν έμαθε όσα μαζί σου έχω βιώσει.
Κι ήταν απόλαυση, όπως στα μάτια μου η όραση,
να γράφω ό,τι γουστάρω και να τ’ ακούς εσύ.
Είδα στον ύπνο μου να στέκεσαι λίγο πιο πίσω μου.
Γνωστή φωνή... Ήμουν νεκρός κι ήσουν ο ήλιος μου.