01. Light Up

The Way…
Καίγεται το τσιγάρο μου και πιο κοντά στο χάρο μου.
Το χάραμα κοιμάμαι και χαρά μου που σας γνώρισα,
όλους θα σας θυμάμαι. Όταν με τραγουδώ πετώ
μα όταν με τραγουδάς κι εσύ τότε μαζί πετάμε.
Χαμένοι πάμε κι αφού το παρελθόν ξεχνάμε
Πονάμε, περνάμε πολλά μα μάλλον τα προσπερνάμε.
Συνήθεια θα ‘ναι όπως αυτά που μας γαμάνε
την καρδιά, όμως κοντά τα κρατάμε. Φοβάμαι,
κι όμως ο φόβος αυτός σε εγρήγορση με κρατά.
Κάνω τα κόμπλεξ μου χαρτιά και τα πετάω στη φωτιά
ή στο πιάνο, μηδέν σε φτάνω κι “Όμικρον” σ’ ονομάζω.
Αφού κοντά είμαστε καιρό, γουστάρω να σε θαυμάζω.
Σ’ αγαπώ μα σε χλευάζω, σε κομμάτια σε βγάζω,
φωτογραφίες πάλι κοιτάζω, αναμνήσεις καταγράφω
ώστε ποτέ να μην ξεχάσω. Θέλω ν’ ακουστώ,
μ’ αυτό που γράφω δεν αλλάζω για κανένα σκοπό.
Αν αφορμή αποτελείς για κάποιο στίχο, ευχαριστώ.
Σε είδα στον ύπνο μου ξανά και ήταν τόσο ζωντανό.
Δεδομένο, δεν έμεινε κάτι να περιμένω.
Ό,τι αρχίζω δεν τελειώνει μα είναι μάλλον τελειωμένο.
Όνομα ξεχασμένο, ένα μεγάλο κενό.
Σ’ έχω χεσμένο, πως το λένε; Αδιαφορώ!
Μπορώ να σε μισήσω μα προτιμώ την πλάτη να γυρίσω,
αφού αν άφησα κάτι δεν ήρθα να το πάρω πίσω.

Σκέφτομαι τόσα και...

Θέλω με κάποιον να μιλήσω, το beat μου είναι καμβάς
και θέλω να το χρωματίσω. Πριν πέσω θα σε ρίξω.
Κι αν κάθε φορά χάνω κάποια στιγμή θα κερδίσω.
Πριν με γαμήσει όλος ο κόσμος, στο ‘χω πει, θα τον γαμήσω.
Γυρίζω πάλι σκέψεις στις άρσεις, στις θέσεις.
Δεν θέλω άλλες σχέσεις. Αν μαζί μου παίξεις
πρέπει να προσέξεις, παίζει και να καείς.
Μην προσπαθείς να φτάσεις κάτι ενώ ξέρεις πως δεν μπορείς.

… We amplify the sound
Αν βρεθείς στο δρόμο καταλαβαίνεις τι να περιμένεις
απ’ όλο τον κόσμο: αμφιβολία κι αδιαφορία.
Τα λεωφορεία μικρογραφία, καθρέπτες που αντικατοπτρίζουν
την κοινωνία. Ακοινώνητα και κρυά,
κρυμμένα πρόσωπα αστεία, πίσω από προσωπεία
και γεμάτα αλαζονεία. Στην εικόνα μου μόνο
έχουνε δώσει αξία. Ψάχνουν την ευτυχία
στο χρήμα και στην εξουσία, ενώ τους στίχους μου να σπρώξω
ψάχνω κάποια ευκαιρία. Αφού το μίσος κυλά
σε κάθε ανθρώπου αρτηρία, βρισκείς τα διαφορετικά
κατώτερα ή αστεία. Τραγικό τον ρατσισμό
ν’ αφήνουμε να ανθίζει μέσα στα σχολεία. Ακροβατώ.
Τι να σου πω για τις σχέσεις; Θα τους χτυπήσεις μα στο τέλος
θα σε κάνουν πιο πολύ να πονέσεις. Το ξέρεις
πως θα φύγουν όπως φεύγεις. Δεν έχεις κανέναν
κι όταν δεν έχεις κανέναν δεν έχεις ούτε κι εσένα.
Χαμηλώνω το βλέμμα όταν με γδύνουν με τα μάτια.
Ξεριζώνω όλα τα κόμπλεξ μου, τα κάνω κομμάτια.
Πάρε ό,τι θες κι ό,τι σ’ αξίζει απ’ την καρδιά μου τη σάπια
ανθρώπε μίζερε, που ψυχολογικά λυνείς με χάπια.
Κλείνω τα μάτια, μάταια προσπαθώ να κοιμηθώ.
Γυρνώ στον κύκλο μου, στο τέλος την αρχή θα βρω.
Θα ζήσω, δεν θ’ αναστηθώ, λογικό να χαθώ
μα πριν χαθώ μες στο μυαλό σου θα καρφωθώ.
Είναι ουράνιο τόξο μετά απο βροχερό καιρό.
Απλά άλλο ένα σκεπτικό να μη γουστάρω το υποκριτικό,
να πάρω την ευχή σου να την στείλω στο Θεό.
Λογία που ακόμα αναρωτιέμαι αν έχουν κάποιο προορισμό.
Διαλέγω οδό με κάθοδο. Γράφοντας το παράλογο,
πάνω στις νότες μονολογώ, αδιαφορώ για τις γνώμες.
Γνώσεις και στρες. Ναρκωτικό μου η μουσική.
“You motherfuckers wanna judge me ‘cause you ‘re not me.”